جای دوری نرفتهاند مُردهها
ماندهاند همینجا
و در سکوت
تماشا میکنند ما را
سوفیا دِ ملّو آندرسون / محسن آزرم
بر سر قبر من گریه نکنید
من آنجا نیستم
من آنجا نخوابیدهام
من بادی هستم که میوزم،
من الماسی در برفم که میدرخشم،
من نوری هستم در گندمزارها
من باران نرم پاییزم
هنگامی که در بامداد،
آرام بیدار میشوید روح من همچون کبوتری، آرام بال میگشاید
من ستارهای نورانی در شبم
بر سر قبر من گریه نکنید
من آنجا نیستم
من نمرده ام.
از سرودههای سرخپوستان
گفتند چرا سنگ؟
گفتیم: مگر در آن صبح غریب
اولین نقش ها و کلمات را
اجداد بیابان گردمان
بر سنگ نتراشیدند؟
مگر کافی نیست
که نانمان هنوز، از زیرسنگ بیرون می آید؟
و ناممان شتابان می رود که برسنگ نوشته شود؟
سنگمان را کسی به سینه نزد
و سرمان تا به سنگ نخورد، آدم نشدیم!
عباس صفاری - مجموعه شعر کبریت خیس/ نشر مروارید