۱. دارویی دارم که سه ساعت از ساعت‌های اوج بیداری و هشیاری من رو می‌خوابونه و من بازم خوابم میاد. ازش ممونم و بوس به قوطی شیشه‌ایش :-*
۲. اینکه چیپس و پفک با پای خودشون بیان دم خونه بیشتر به واقعیت نزدیکه تا من برم سر خیابون. البته اگه اسلام و سبک زندگی ایرانی-اسلامی دست و پامو نمیبست و انقدر سخت نمیگرفت احتمالش یکم بیشتر میشد و ممکن بود سر کوچه با چیپس و پفکی که داشتن به سمت خونه ما می‌اومدن یه احوالپرسی داشته باشم.
می‌دویدم و می‌دویدم و می‌دویدم. همه زبان‌های دنیا را بلد بودم اما حرف هیچکس را متوجه نمی‌شدم. روی تپه بلندی، تپه خیلی خیلی بلندی نشستم و پاهام تا روی زمین می‌رسید. رو کردم به آدم‌ها، رو کردم به دریای رو‌به‌رو و رو کردم به آسمان فیروزه‌ای بالای سر شهری که سقف شیروانی خانه‌هایش سرخ و زرد و ارغوانی و قهوه‌ای بود. هیچ صدایی، هیچ کلمه‌ای، هیچ آوایی نبود که من بدانمش. همه چیز تازگی داشت. همه چیز یک شروع دوباره بود.
امشب درحالیکه یک پایم قطع شده بود و نصف قلبم را از توی حلقم بیرون کشیده بودند و از آئورتم خون به در و دیوار می‌پاشید موهایم را با روغن نارگیل و بادام تلخ و روغن زیتون چرب کردم. و به خودم قول دادم زندگی هر چقدر سخت و دشوار فقط یک قدم، یک قدم به جلو بردارم. الانم بالشم را فروکرده‌ام جای نیمه قلبم و احساس خوبی دارم.
به خوب شدنم فکر می‌کنم؛ برگشتنم سرکار، خواندن و نوشتن، کم کردن وزن و کوتاه کردن موهایم، دویدن و شعر و رقص و خندیدن، به قوی‌تر شدن و جلوی بحران‌های بعدی کم نیاوردن، تجربه کردن، سفر رفتن تو بگو تا سر کوچه رفتن، سبک شدن سینه‌ام، رسیدن یک روزی که از خودم نپرسم این غم این غم این غم چرا من چطور من چی شد من؟
