من که تازه چند وقته دنبالت میکنم.ولی با بعضی پست هات هم ذات پنداری کردم و دلم خواست بیشتر بخونمت.
من اسم تو رو توی وبلاگ‌های مختلف می‌بینم و نظراتت رو همیشه میخونم. یعنی به چشمم از دروهمسایه‌های بیانی و آشنایی :))
منم خیلی وقت نیست که اینجا رو دنبال کردم. چون نوشتن‌تون رو دوست داشتم.
خوشحالم که نوشته‌هام رو دوست دارید.
کلا هر دوره که میای و مینویسی انگار یه تغییر کردی. میام و میخونم ببینم چه تغییری کردی. شاید هم واقعا تغییری نکرده باشی ولی من خواننده چنین حسی بهم دست میده با خوندن پست هات
وقتی پستهای اولم رو میخونم از میزان تغییراتم، توامان وحشت و هیجان رو تجربه میکنم. خوشحالم که اینجا رو می‌خونی.
من راست‌اش از طریق اینوریدر شما رو دارم. همینه که همونجا فیدتون هست و میخونم. دلیل خاصی نداره :D
آره خیلی‌ها اینجا رو از اینوریدر دنبال می‌کنن. اگه اشتباه نکنم توی اون فایلی که یک‌پزشک گذاشته بود، وبلاگ منم هست.
چندساله که وبلاگتو (خاموش) میخونم و واقعا نوشته‌هاتو دوست دارم.
و خب، همیشه امیدوارم که وبلاگ‌نویسی رو ترک نکنی، هرچند که اختیار این تصمیم، با خودته.
این رو هم بگم که، بارها و بارها، نوشته‌های متناسب با احوالاتم رو تو پستهای جدید یا آرشیو این وبلاگ پیدا کردم و از شیوه‌ی نوشتنت بسیار لذت بردم :)
وای! قلبم گرم شد. واقعاً ممنونم. کاش بیشتر نظر بذاری!
چون دوستش داریم
چون خودت دوستمونی
چون بهتر از خیلیای دیگه مینویسی
دمتم گرمه :)