بوسیدن پای اژدها

چند وقت پیش فرناز سیفی یک لینک از موسسه فیلم فلسطین گذاشت روی استوری اینستاگرام و من که یک‌جورهایی با فرناز در خواندن و دیدن هم‌سلیقه‌ام بدو بدو رفتم 3000 Nights را ببینم اما آن شب اینترنت انقدر کند بود که حوصله‌ام سر رفت و بعد هم وقت نشد اصلا. اما دیشب دیدم که سایت چند فیلم کوتاه گذاشته و موضوع فیلم اول کنجکاوم کرد. درباره مردی در زندان اسرائیل و زنی در کرانه باختری که دلشان می‌خواهد بچه‌دار شوند. چون این موسسه فیلم‌ها را هفتگی و هر چهارشنبه ساعت پنج عصر به وقت اورشلیم می‌گذارد، من این پایین ماجرای فیلم را تعریف می‌کنم. اگر هم به تازگی این مطلب را می‌بینید و دوست دارید فیلم را ببینید هر چه زودتر با پوشیدن زره جنگ روی لینک کلیک کنید: Bonboné 

.

.

.

.

زن و مرد روبروی هم نشسته‌اند. از پشت شیشه‌‌های میز ملاقات یکدیگر را نگاه می‌کنند و با تلفن حرف می‌زنند. مرد می‌گوید هر کاری کردم نتوانستم! و زن که ناامیدی در کارش نیست، شروع به یادآوری خاطرات گذشته و لذت و عاشقانه‌هایی که با هم از سر گذرانده‌اند می‌کند تا مرد را تحریک کند، مرد که به راه آمده شروع به کندن چسب شیشه می‌کند تا در صورت رسیدن به مقصود اسپرم‌ها را با یک پوست آبنبات به دست زن برساند. موفق می‌شوند و مرد به زنش می‌گوید بجنب که شش ساعت بیشتر وقت نداری! زن از زندان بیرون می‌رود و سوار اتوبوس شده و برای شش ساعت بعد یک زمان‌سنج تنظیم می‌کند. به مناظر نگاه می‌کند، لبخند می‌زند و برای خودش رویاهای شیرین می‌بافد. اما اتوبوس که انگار با هول حرکت می‌کند (این صحنه به زیبایی در فیلم نشان داده شده) و ایست بازرسی از آن چیزی که انتظارش را داشت وقت بیشتری می‌گیرند. زن نمی‌تواند شادی این موفقیت بزرگ را به خاطر عرف جامعه بر خودش تلخ کند. او بچه می‌خواهد. حالا هر طوری که هست! ۲۲ دقیقه بیشتر نمانده و زن آبنبات یا همان بن‌بنه را باز می‌کند، پاهاش را روی صندلی‌های اتوبوس جمع‌وجور کرده و اسپرم‌های فریز شده را وارد می‌کند. اما داستان وقتی جالب می‌شود که بدانی تا وقتی این فیلم ساخته شد، زنان ساکن کرانه باختری موفق شدند از شوهران زندانی در اسرائیل با این روش بیش از ۵۰ پچه به دنیا بیاورند!

۷ ۰

از جلوی آینه رد می‌شدم که چشمم به بادی اسپلشم افتاد. خیلی وقته که بوی متفاوتی رو تجربه نکردم. تو فاصله بین برداشتن و پیس پیس کردن اصلا به ذهنم نرسید که ممکنه اینطور به فکر بیافتم. خلاصه که پیس پیس کردن همانا و سوار ماشین زمان شدن همانا. گردنم بوی تابستون گرفته، بوی بوسه‌های تابستونی لب کارون، بوی بیلرسوت سرمه‌ای خنک و نازکی که تنها لباسیه که گرمای تابستون اهواز رو برام قابل تحمل می‌کنه. گردنم بوی سیگار کشیدن توی جزیره رو گرفته، بوی پیاده‌روی‌های طولانی با صندل به خاطر آتیش نگرفتن پا از گرما توی کتونی اما به جاش تا دلت بخواد تاول زدن. گردنم بوی چرت زدن توی سینما رو میده، وقتی که با اصرار خواهرم بالاخره از خونه می‌زنیم بیرون و خودمون رو جلوی پرده‌ای پیدا می‌کنیم که به نظرمون خزعبل‌ترین فیلم دنیا رو نمایش می‌ده. اما جای دیگه‌ای نیست که بریم. کار دیگه‌ای نیست که انجام بدیم. من واقعا تفریحات بیرونی رو بلد نیستم. دوست‌های زیادی رو هم اطرافم ندارم. برای همین وقتی هوا هوای بیرونه، فقط راه پیاده‌رو رو می‌شناسم. خلاصه که عطرم بوی اهوازی رو میده که همیشه شبه و من سوار ماشین دوستم موزیک‌های مورد علاقمون رو پخش می‌کنیم و به سمت یک گالری نقاشی یا عکس تازه افتتاح‌شده که احتمالا بعد از چند ماه درش رو تخته کنند در حال حرکتیم. گردنم بوی ترم تابستونه رو میده. وقتی که به خاطر امتحانای پشت سرهم مجبوریم توی یک اتاق بوگندو و پر از حشرات خشک شده در شیشه‌های لب پنجره که احتمالا قبلا اتاق بچه‌های دامپزشکی بوده، سه روز رو سر کنیم. تشک تخت‌ها رو میاریم پایین جلوی باد کولر، یه ملافه زیر و یه ملافه رو و این سه تا تشک میشه قلمروی ما. هر جایی غیر این سه تشک پا بذاریم، پر از خاک و کثافته. اما کاری نمیشه کرد. هر اعتراضی خطر خورده شدن مغزت توسط مدیر خوابگاه رو به همراه داره. گردنم رو می‌شورم به موهام نگاه می‌کنم. دیشب خیلی انتحاری تصمیم به آبی کردن موهام گرفتم. عکسش رو برای هر کی می‌فرستم بهم میگه چه موهای بنفش قشنگی و دلم می‌خواد دست کنم توی صفحه گوشی و خفه‌شون کنم!

۷ ۰

من از قهوه به عنوان ابزار تهدید استفاده می‌کنم. چون چندین روزه که آفتاب رو ندیدم و شب و روزم یکی شده اگه روزها بخوابم، شب هم می‌خوابم و کل روزم می‌ره. از طرفی من روزها نمی‌تونم بیدار بمونم چون نیاز دارم که حداقل چهار یا پنج ساعت در سکوت مطلق زندگی کنم و از این عن‌بازی‌ها. خلاصه که حیات کاری و اجتماعیم به شب بنده. اما دلمم برای تختم زیاد تنگ میشه و چشمام بازی درمیاره. این جور رقت‌ها یک لیوان قهوه غلیظ دم می‌کنم و میذارم جلوی چشمم. نمی‌خورم! من اصولا قهوه نمی‌خورم چون از مزه‌ش متنفرم. همین که چشمام گرم میشه لیوان رو می‌گیرم جلوی دماغم و می‌گم چه خبرا؟ کی بود که خوابش میومد؟ یه قلوپ بخور که راحت‌تر خوابت ببره! بعد یک عق میزنم و چشمام باز میشه و می‌شینم پای کارم. الان که این رو می‌نویسم گلاب به روتون عق سومم رو زدم!

۱۱ ۰

اینکه دلم می‌خواهد رو بازی کنم یکی از دلایلی است که دوستان نزدیک کمی دارم. همیشه هم من انتخاب نمی‌کنم خیلی وقت‌ها آن‌ها انتخاب می‌کنند که دیگر نباشند. در دنیایی که آدم باید با یک نقاب گنده روی صورتش دیگران را جذب کند من قواعد بازی را اول از سر اخلاقیات ابلهانه خودم و بعدتر به خاطر راحتی‌ام بهم زدم. شاید هم سیر اخلاق همین است که آن‌قدر در تو حل می‌شود که بعدتر با عادتی که ایجاد شده راحت‌تری. به هر حال من راحت‌ترم که خودم را بروز دهم. اما مرز این بروز دادن خودت با زیادی بروز دادن خودت یا همان هیجانی رفتار کردن و پته خودت را روی آب ریختن کجاست؟ حس می‌کنم حواسم دچار مشکل شده. با ضربه‌ای کاری دیگر جهت‌یابی‌ام کار نمی‌کند. گیج و ناتوانم که نمی‌دانم باید بروم جلو، عقب‌گرد کنم یا سر جایم بایستم. اینجا جایی است که همیشه نظاهم ارزشی من زیر و رو شده. خودم زیر و رو شدم. شاید هم این بار باید جلوی این زیر و رو شدن را گرفت. تصمیم‌گیری به مراتب سخت‌تر از همیشه است. چون همیشه این موارد را با دل‌خوش رد می‌کردیم می‌رفت. مصیبت‌های بالا رفتن سن و گره خوردن آدم‌ها با هم و سختی‌های پیدا کردن آدم‌های جدید هم‌فکر. حالاست که فکر می‌کنم باید بیشتر از همیشه تنها باشم. یاد بگیرم تنهاتر زندگی کنم. تنهاتر جستجوگر باشم. چقدر قرار است پوستم کنده شود که یک چیزی را یاد بگیرم؟

۱ ۰

تموم شد و رفت ولی اینکه آدم به دوست نزدیکش علاقمند میشه باگ آفرینشه. 

۱۴ ۰

بعد از سه چهار هفته زیر پتو ماندن و حرص خوردن و گریه کردن و استرس کشیدن رفتم یک قدمی بزنم. یعنی رفتیم یک قدمی بزنیم. آخرین قدیمی بود که با یک دوست می‌زدم. بعد رفتیم کتابفروشی. آخرین باری بود که رفتم کتابفروشی. فرزاد یک کتاب از بکت برداشت و من برای بچه‌ها کتاب شعر و داستان خریدم. دو نوع کتاب انتخاب کردم و از هر کدام دو تا برداشتم. فرزاد که رفت، دوباره ایستادم جلوی قفسه حسرت‌هام. قبلش با هم ایستاده بودیم و او کتاب‌هایی که خوانده یا شنیده بود را می‌کشید بیرون تا من هم ببینم. اما من دلم می‌خواست با حسرت‌هام تنها باشم. برای همین هم قبل از حساب کردن کتاب کودک دوباره روبرویشان ایستادم. عناوین را خواندم و موضوع هر کدام را که قبلا کسی تعریف کرده بود یا جایی خوانده بودم را برای خودم مرور کردم. آخرین باری بود که آن همه کتاب حسرت برانگیز را یک‌جا می‌دیدم. اسفند شد و من هنوز وقت نکردم کتاب بچه‌ها را بدستشان برسانم. بعد از آن هم دیگر نشد. همچنان کادوپیچ بالای کمد گذاشتم که چشمم بهشان نیافتد که گریه نیافتم. دیشب با بچه شماره یک طی یک تماس تصویری کلی خندیدیم و بعد گفت من را بگذار روی تاب. منظورش صندلی راک جلوی شومینه بود. من گفتم بیا بغلم و دست‌هاش را باز کرد. گذاشتمش روی تاب و او روی پای مامانش شبیه‌سازی می‌کرد. می‌خندید و می‌خندیدم. بعد گفت من را تنها بگذار روی تاب. امروز گوشه کاغذ کادوی کتاب‌ها از بالای کمد معلوم است و من اشکم دم مشکم. از آن روز کذایی نه کتابفروشی رفتم، نه فرزاد را دیدم و نه بچه‌ها را. و دلم برای هر چهارتایشان پر می‌کشد. اسفند هم تصمیم گرفتم به آن حسرت پرسوز و گداز پایان دهم. از اینترنت سفارش دادم و تا امروز نخوانده بودم. فهرست کتاب را باز می‌کنم و اولین عنوان را می‌خوانم. فلسفه چیست؟

۷ ۰

رئیس من همیشه از دستم می‌ناله که چرا کارها رو به موقع تحویل نمی‌دم یا چرا حداقل در جریان پروسه کار قرارش نمی‌دم. لابد پیش خودش فکر می‌کنه که من صبح تا شب در حال جستجو و تحقیق و یادگیری مطالب جدید در حوزه برندینگم. زهی خیال باطل! آخه کدوم پروسه تولید مرد حسابی؟ من ته تهش دم ددلاین یا حتی بعد از اون، وقتی خیالم راحت شد که دیگه آب از سرم گذشته تازه رغبت می‌کنم یک تکونی به باله‌هام بدم. اون هم نه کله صبح و فوری. می‌ذارم خورشید قشنگ غروبش رو بکنه، شام تپلم رو بزنم، سریالم رو ببینم و خوندنی‌های آخر شبم رو بخونم و بعد شروع می‌کنم به کار! وقتی پروژه رو تحویل می‌دم چنان بابت کیفیت کار برام کف و سوت می‌زنه که می‌خوام از خجالت آب بشم. اما آدم که نمی‌شم هیچی! پروژه بعدی رو هم سه روز طول می‌دم تا دوباره همون گردونه دم ددلاین، غروب خورشید، شام تپل، سریال، کتاب، پروژه انقدر بچرخه و بچرخه بلکه بخت کار کردن ما هم باز بشه. 

۱۰ ۰

دیشب با مهرنوش می‌خندیدیم که من حتی سر کلاس مجازی هم غیبت می‌کنم و حاضر نیستم با موبایل هم آنلاین بشم. خدا وکیلی با موبایل خیلی سخته! خیلی جالبه که دقیقا ساعت‌هایی که کلاس دارم، ساعت خوابم هم می‌چرخه و با اون سکشن هماهنگ میشه. من انقدر دانشگاه نرو بودم که سال سوم، وقتی کارگاه رباتیک شرکت کردم خیلی از هم‌ورودی‌ها فکر می‌کردن ترم یکم و وقتی می‌گفتم اتفاقا منم فلان درس رو با شما دارم همشون شاخ درمیاوردن که ما اصلا تا حالا تو رو توی دانشکده که هیچی کل دانشگاه ندیدیم! خب من اون دو سال رو چی‌کار می‌کردم دقیقا؟ توی خوابگاه بودم. در حال کلنجار رفتن با خودم. بیشتر ساعت‌های روز و شب رو می‌خوابیدم. چون بدنم نیاز داشت و بقیه‌ش رو سعی می‌کردم فیلم ببینم یا بازی کنم. بعضی از درس‌هایی که خیلی سخت بود خوندشون رو هم شب امتحان حذف می‌کردم که همین ترم هفت بلای جونم شد و سر تک تک واحد‌ها، تمام روزهای ترم، تمام اون هفته‌های شلوغ، همه اون چهار ماه رو استرس کشیدم و قبل هر امتحانی تا نمره‌ش بیاد پنج شش سال پیر شدم. البته این خاصیت اون شرایط بود و من اصلا از خودم بابت اینکه درس‌ها رو حذف کرده بودم ناراحتم نبودم. چون اون روزها اولویتم این بود که سلامتی روانیم رو بدست بیارم و این با فشار آوردن روی خودم ممکن نبود. نیاز داشتم که تنها دغدغه‌م قرص‌هام، پروژه‌هایی که با پولشون می‌تونستم برم روانپزشک و فیلم و کتاب‌هایی که دوست داشتم بخونم و مردی که عاشقش شده بودم باشه. مردی که اتفاقا نقش موثری توی بهتر شدن حالم داشت. حالا امشب که دارم فایل‌های درس پیچیده ماشین‌های الکتریکی رو می‌بینم و نت بر‌می‌دارم که برای اولین بار، نه فقط در عصر کرونا که در کل دوران تحصیلم به موقع و آماده سر کلاس مجازی حاضر بشم یاد این افتادم که از ترم پنج، از صدقه سری ماه‌ها درمان با فلوکستین با روحیه خوب سر کلاس حاضر می‌شدم. چقدر هم برام سخت بود اما هر صبحی که بیدار می‌شدم سعی می‌کردم یک قدم کوچولو بردارم. الان هم جوگیر نشدم که برای تمام کلاس‌های این هفته همین برنامه رو بچینم و از شب قبل شروع کنم. از هفته‌ای دو تا کلاس شروع می‌کنم و سعی می‌کنم همه کلاس‌های هفته رو حاضر بشم. ببینم چه می‌کنم!

۸ ۰

چرا ننوشتم که موهام را صورتی کردم؟ چرا از روزهای قرنطینه‌ام که حدود ۶۳ روز است چیزی ننوشته‌ام؟ چرا نگفتم که با کمالگراییم دوباره درگیرم طوری که گاهی خودم را هم گول می‌زنم؟ چرا نگفتم دوباره و چندباره شروع کرده‌ام به تاتی‌ تاتی کردن؟ چرا نگفتم داوطلب شدم که با دانشجویان علوم پزشکی شیلد محافظ درست کنیم و محلول‌ها و دستکش‌ها را ضد عفونی و پک کنیم و بفرستیم بخش‌های بیمارستان‌هایی که اینترن‌ها کشیک می‌دهند اما نرفتم؟ چرا نگفتم از کارم که تولید محتوا برای برندهای مختلف است بیزارم؟ چرا نگفتم بیشتر از همیشه به یک حقوق ثابت نیاز دارم اما نتوانستم کار پیدا کنم؟ چرا نگفتم از کارهای بی‌ربطی که می‌کنم بدم می‌آید اما تنها کارهایی هستند که بلدم انجامشان بدهم؟ چرا نگفتم که دوباره به کسی علاقمند شدم که دوستم نداشت و برای بار دوم ردم کرد؟ چرا نگفتم دوباره تمرینات ترک اعتیادم را شروع کرده‌ام؟ چرا نگفته‌ام که احساس می‌کنم تنهام و بلد نیستم هنوز این تنهایی را با خودم پر کنم؟ چرا نگفتم که علی‌رغم اینکه حواسم هست مبادا خودم را تخریب نکنم هر لحظه احساس می‌کنم داغونم؟ چرا نگفته‌ام همه این‌ها را فارغ از افسردگی نوشتم و حداقل از این بابت خوشحالم؟ چرا نگفتم باید یک روان‌درمانگر جدید پیدا کنم و چطور باید این کار را انجام دهم؟ چرا نگفتم کولرها که روشن می‌شود من دلم می‌خواهد تا خود پاییز بخوابم چون مجبورم همیشه خانه بمانم؟ چرا نگفتم تناقض بزرگی است اما من عاشق نور و گرمای خورشیدم و دلم می‌خواهد ظهرهای گرم اهواز بروم روی سنگ‌های ساحل دراز بکشم و گرما جذب کنم؟ چرا نگفتم ترم پیش آن‌قدر جدی درس خواندم که معدلم ۱۸ شد؟ چرا نگفتم با اینکه شب قبل از امتحان تمام واحدهای افتاده و روزهای تحقیر شدن در دانشگاه و ناتوانی روانی‌ام برای جمع کردن درس‌های هفت ترم قبل یادم می‌آمد و گریه می‌کردم اما اشک‌هام را پاک می‌کردم و می‌گفتم یک قدم دیگر بردار سپیده، فقط یک صفحه دیگر بخوان؟ چرا از شاهین، زهرا و مهرنوش که هر روز و هر ساعت کنارم بودند چیزی ننوشتم؟ چرا ننوشتم که بعضی وقت‌ها با شاهین رویا می‌بافتیم که من بروم بوستون و با هم امریکا را طی‌الارض کنیم؟ چرا نگفتم من همش آدم‌های اشتباه را برای رابطه انتخاب می‌کنم؟ که مدام دارم جاده‌های یک‌طرفه می‌سازم؟ که خسته‌ام از این وضع اما ته دلم روشن است که بالاخره یاد می‌گیرم؟ چرا هیچ ردی از گذشته‌ام، شهرم، خانه‌ام، چهره‌ام، زبانم، امید‌ها و ناامیدی‌هایم در این وبلاگ نیست؟ به من بگو خواننده که این وبلاگ به چه دردی می‌خورد وقتی تیغ سانسور را خودم روی گلوی خودم گذاشته‌ام؟ چرا این کار را می‌کنم؟ 

۱۰ ۰

حالا که آن فصل از زندگی که مدام و پیوسته و با پشتکاری مثال‌زدنی خودم را تخریب و سرزنش می‌کردم را ورق زده‌ام می‌بینم که وقتی خودت را دوست می‌داری، حتی آفتاب هم دو درجه روشن‌تر می‌شود. از آن‌جایی که مواد لازم برای این مدل تغییرات آگاهی و تلنگر و زمان مناسب است و اگر یکی از این‌ها نباشد نمی‌شود، انقدر برای تغییر زور نزنید. به جای هل دادن دیوار، پی آن را بکنید. یعنی دنبال این باشید که احساسات خود را بشناسید، با مشاور حرف بزنید، کتاب بخوانید، مجلات معتبر انگلیسی و فارسی روانشناسی را دنبال کنید. نه در جستجوی راه‌حل. برای اینکه دستتان بیاید ممکن است با چه معضلاتی درگیر باشید و چه گره‌های روانی وجود دارد. اگر از این خسته‌اید که همیشه در یک رابطه یک‌طرفه هستید، مشکل کوچک انتخاب آدم بهتر است. مشکل اساسی این است که چرا مدام خودتان را درگیر این مدل روابط می‌کنید؟ وابستگی متقابل؟ حس کافی نبودن؟ ترس از تنهایی؟ یا چی؟ اگر می‌توانید کارهای کمی را به سرانجام برسانید، جای برنامه‌ریزی و شروع طوفانی و با کله زمین خوردن از خود بپرسید مشکل من با قدم‌های کوچک برداشتن چیست؟ آیا من زیاده خواهم؟ آمادگی‌ام کم است؟ کمالگرا هستم؟ ظرفیتم را نادیده می‌گیرم؟

وقتی انقدر خودت را نادیده می‌گیری و به جای رجوع به خودت و مراقبت از خودت حواست پرت هزارویک چیز می‌شود یعنی خودت را دوست نداری. وقتی مدام باج عاطفی می‌دهی، می‌بخشی، فراموش می‌کنی، دفعه بعد با یک سیلی محکم‌تر برمی‌گردی یعنی خودت را دوست نداری. وقتی با یک اشتباه کوچک خودت را صبح تا شب سرزنش می‌کنی و پدر خودت را با گذشته تلخ و دست‌نیاوردهایت درمی‌آوری یعنی خودت را دوست نداری. حالا که این را می‌فهمی باید صبر کنی. غصه بخوری. درکش کنی. خودت را برانداز کنی. سعی کنی خودت را در آینه ببینی. چی هستی؟ کی هستی؟ کجا هستی؟ واقعیت تو چیست؟ دیده‌اید بالای این تست‌های روانشناسی می‌نویسند گزینه را متناسب با ذهنیت الان خود بزنید و نه آنچه که می‌خواهید باشید. خب این هم همین است. حقیقی‌ترین تصویری که از شما وجود دارد را بدون برچسب زدن یا تحلیل کردن پیدا کنید. مثلا بگویید من کم‌کاری می‌کنم. اهمال‌کاری می‌کنم. نگویید تنبلم! بی‌شعور و بی‌لیاقت و وقت تلف‌کنم! این قدم اول است.

۸ ۰