بوسیدن پای اژدها

یادداشت‌های نیمه‌شخصی که به مرور زمان تکمیل می‌شوند

گپ خودمونی

۳۰ ارديبهشت ۹۵ ، ۱۷:۰۲
نویسنده : کازی وه

نظرتان راجع به قهر کردن چیست؟

چرا آدم ها باهم قهر می‌کنند؟ می‌خواهند خودشان را لوس کنند؟ ناز می‌کنند؟ عصبانی اند یا چی؟ آیا قهر یک حربه است؟

آدم های قهر قهرو چطور به نظر می‌رسند؟

چه مشکلاتی با قهر حل می‌شود؟ 

راه بهتری به جز قهر کردن نیست؟ هست؟ پس چرا ازش استفاده نمی‌کنیم؟

و..

پی نوشت: می‌دانید که نظرتان بسیار مهم است. دوست دارم برایم حرف بزنید. حتی شما که رهگذرید و هیچ کجا و هیچوقت کامنت نمیگذارید. آخر سر خودم هم نظرم را می‌نویسم.

قهر قهر کنیم یا نکنیم؟

قهر کردن یه مکانیسم دفاعی ناخودآگاه برای کم کردن تنش ناشی از ناتوانی در برقراری یک رابطه عاطفی. به همین سادگی!

قهرکردن ابتدایی ترین مکانیسم دفاعی محسوب میشه و مختص بچه هاست یا اونایی که قصد ندارن بزرگ شن.
چه تعریف خوبی. ناتوانی...
مرسی :)
چیز خوبی نیست
چون انتظاری که از زطرف دارند بر اورده نشده
ادمهای قهر قهرو خیلی اصن یک جوری اند
هیچی
چون هنوز امید دارند...

من چندین ماهه قهر نمیکنم
البته جز در مواردِ دعوا با اقای عشق
چون در بقیه ی موارد حقیقتا لازم نیست
کسی نازم رو بکشه ! 
قهر یعنی من محتاج محبت بیشترم :)

با توجه به گفتت درمورد آقای عشق پس داری قهر می‌کنی دیگه :))
من اغلب مواقعی قهر میکنم که با خودم درگیرم میخوام بقیه رو مقصر قلمداد کنم و مدام اشکالات و اشتباهات خودم رو گردن بقیه میندازم، به خاطر همین فکر میکنم اغلب-نه همه- قهرها به همین دلیل اتفاق میفته...
یک جور مکانیسم دفاعیه برای نشون دادن ناراحتی.
معمولا هم اون آدمی که خیلی دوستش داریم این قهر کردنه بیشتر براش از جانبمون ره می‌ده
طیبه الان کامنتتو خوندم بزن قدش رفاقت :)) 
البته قهر کردن به اون معنای کلاسیکش بیش‌تر بابت ناز و ایناست ولی گاهی اوقات یه بن‌بسته، بن‌بستی که نمی‌تونی دیوارش رو حذف کنی، مجبور میشی که از همه خاطرات و هر چی که هست بگذری تا بتونی دوباره برگردی به مسیرت؛ اون موقع هم دیگه اسم قهر نیست، قطع کردنه...
قهر ... وانمود کردن انزجاره در حالی که ته دل پر از عشق و‌ دوست داشتنه ..
من فک می کنم آدمیزاد هر وقت راهی پیدا نمی کنه .. یا از طرف مقابلش به شدت ناراحت میشه قهر می کنه ..
یه جور راه فراره ..
فقط برا اینه که یه چیزایی، مثه دوست داشتن و مقدارش بهش ثابت بشه ..

ی جمله خودمونی ک همه میگن :
قهر کار بچه هاست
بنظر من کسی ک ب بلوغ شخصیتی رسیده باشه قهر نـمیکنه
ینی کسی ک بعبارتی بزرگ شده باشه ، راه های بهتری واسه ابراز دلخوریش پیدا میکنه ، ساده ترینش : صحبت کردن در مورد مشکل
و قبول نــدارم ک ناخودآگاهه ، ی فرایند و رفتار کاملا خودآگاهه
آدم ها با هم قهر میکنن چون راه های برقراری ارتباط ُ بلد نــیستن
بنظر من آدمایی ک اهل قهرن بعبارتی ، افرادی هستن ک واقعا محــل ترحمن ، این افراد با این کارشون نشـون میدن ک ی جوری کمبود محبت دارن ، کمبود توجه
و این قهر هم یکی از راه های ابراز وجود و جلب توجهه ، ک ازش استفاده میکنن
البته "قهر کردن" نسبیه..
و کاملا وابسته به هدف اون ادم داره...
بعضی وقتا مثل یه ابزار برا لوس کردن و.. استفاده میشه
ولی کلا چیز بدی نیست، خب چرا باید با کسی که تناقض داری، ادامه بدی؟؟؟
خب قطع می کنی رابطه ات و اگه تغییری تو دو طرف بوجود اومد این میشه یه قطع ارتباط موقت و بعدش هم آشتی..
و اگه هم نه، که No Problem کلا رابطه ات و تموم می کنی...
قهر کردن بعضی وقتا خوبه میدونی مثلا باعث میشه طرفت بفهمه توعم خط قرمز هایی داری و از چیزایی ناراحت میشی 
قهر کردن کلا خوب نیست و بنده به شدت محکوم میکنم!
قهر کردن مکانیسم دفاعی از نظر علم روان شناسی و یک بازی ساده اجتماعی از نظر علم جامعه شناسی هست ،وقتی بازی گفت و گو ، مذاکره و بارش افکار رو افراد یک جامعه بلد نباشن ، استفاده از بازی قهر کردن یا بایکوت رواج پیدا میکنه ، با عرض تاسف در دنیای سیاست هم به شکل مدرنی از این بازی استفاده می شه ، قطع روابط دیپلماتیک هر کشوری با کشور دیگه نشان از عدم بلوغ سیاسی اون کشور هاست، حالا به من ربطی نداره کدوم کشور ، ولی قطع روابط دیپلماتیک از نظر من معنایی جز قهر نمی تونه بده!
قهر می کنیم تا دیده و شنیده بشیم اما زهی خیال باطل. قهر کردن واکنش بالغانه ای برابر مشکلات نیست.
قهر کردن فی نقسه بد نیست؛ به شرطی که «قهریم اما حرف که می زنیم؟!»
یه جور انتقاد یا ابراز نارصایتی ه که برای من حداقل همیشه منجر به اتفاقات خوب شده
قهر ادامه بیرحمانه ناراحتیه! هم بیرحمی نسبت به خودمون ، هم نسبت به طرف.
قهر وقتی اتفاق میوفته که حرفها و ابراز ناراحتیهای دوطرف، نصفه و نیمه میمونه و به نتیجه نمیرسه! یا اینکه دقیقا موقع ناراحتی، حرفهای بیفکری زده میشه که اوضاع رو بدتر میکنه!
راه حل، بهتر اینه که یه زمان کوتاه بعد از ناراحتی، در موردش اگه حرف زده بشه، نهایتا یا حل میشه، یا قهر تبدیل به یه دلخوریه کوچیک میشه!
این اتفاق عمومیه. نه در موارد نادر و خاص!
بنظر من آدم یا قهر میکنه تا بتونه بدون مزاحمت به مساله ی پیش اومده فکر کنه، یا که حس میکنه داره از طرف مقابل بهش بی توجهی میشه و میخواد با بی توجهی بَک کردن اعتراضشو نشون بده.
البته که بنظرم آدمیزاد جوری برنامه ریزی شده که وقتی به بلوغ عقلی میرسه باید راههای دیگه ای رو برای رسیدن به اون حالت مورد نظرش پیدا کنه.
 یه مورد قهر هم هست که وقتی کسی نمیخواد به آدم اهمیت بده یه بهونه ی الکی میاره و میذارتش کنار..
اتفاقا من مشکلم با همنیه که قهر کنی تا بدون مزاحمت به مساله پیش اومده فکر کنی. خب جای قهر کردن آشتی باش اما بگو چند روز باهم حرف نزنیم و سراغ همو نگیریم تا من یخورده فکر کنم. قهر کردن یه کنش خشمگینانه ست که باعث میشه زمانی رو که باید با عقلت فکر کنی احساسات غلیظ بچگانه ت رو بروز بدی...
بنظرم قهر از اون دسته اتفاق هاییه که خیلی وقتا شاید ناخودآگاه صورت بگیره و در خیلی از موارد بخاطر کُنش منفی طرف مقابل در یک رابطه صورت میگیره که واکنشش میشه قهر . و بنظرم قهر کردن توی لحظه آدم رو خیلی خالی می کنه ، مخصوصا اینکه طرف مقابل کاملا متوجه این رفتار ما بشه ، و نتیجه ی این امر خیلی وقت ها بعد از یه مدت منجر به ایجاد رابطه ای محکم تر بین طرفین میشه .
چیزی میگی همیشه صدق نمیکنه. این شاید توی سنین نوجوانی سر چیزای کوچیک اتفاق بیفته اما توی بزرگسالی... قهر کردن ادمو عصبی میکنه و طرف مقابل رو عاصی!
ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
تجدید کد امنیتی