می گوید بیا برویم. می گوید رها کن برویم. می گوید شانزده فروردین است دختر. شانزده فروردین بهترین ماه برای شروع این سفر است. می گوید اول می رویم جنوب٬ می رویم بندرعباس٬ می رویم تارو تنبور بندری گوش می دهیم. می رویم نی می زنیم. می رویم نقاب و روسری خلیجی می کشیم برسرمان٬ می رویم گرمای دلنشین خلیج فارس را می کشیم بر پوستمان٬ بر روحمان٬ برجانمان و این درآمدیست برای سفرمان.
و من می گویم نه. دل جان نمی شود. من آه برای این سفر ندارم که با ناله سودا کنم. من ویزا ندارم. من سواد کافی برای شروعش را٬ من راهنما ندارم. نه دل جان این عاقلانه نیست. این عاقلانه ی مسخره که هیچ وقت دست از سرم برنمیدارد نیست. دل جان٬ باید بگذرد٬ باید برویم دانشگاه٬ باید استقلال مالی داشته باشیم٬ باید راهنما داشته باشیم٬باید... آره دل جانم٬ عاقلانه ی دنیای آدم بزرگ ها همین است. تنها قانون زندگیشان همین عاقلانه بودنش است.همین به حقیقت نگاه کن. همین فرصت های بعدی انجامش بده. همین دختر نوزده ساله برو بمیر تو را چه به دوردنیا.
می بینی دل جان؟ من و تو را نمی پذیرند این هایی که در واقعیت زندگی می کنند و می خواهند همه را هم بکشند در واقعیت خودشان و من فکر می کنم آن جا تنگ است٬ تاریک است٬ جا برای خودشان هم نیست.این ها نمی پذیرند٬من و تویی را که عمری در رویا زندگی کرده ایم و غرق آرزوهایمان بودیم و اسیر آدم بزرگ هایی که می خواستند مواظبمان باشند. آدم بزرگ هایی که زندانی به اسم تحصیلات کافی٬پول کافی٬ خواب کافی و تابستان کافی ساختند.
دل جان بهت نگفته بودم اما گاهی فکر می کنم چقدر از قوانین دنیا بیزارم. چقدر از داد و ستد و پول حالم بهم می خورد. چقدر از سرزمین ما و سرزمین آن ها اعصابم می ریزد به هم. از اینکه چیزی به اسم مرز کشیده اند روی زمین خدا٬ حتی گاهی از مرزی به اسم خانه و خانواده. گاهی دلم می خواهد این زمین این قدر تکه تکه نبود. دلم می خواهد هرجا که می شود بروم. هر کجا که می شود سفر کنم. با هرکه دلم می خواهد دیدار کنم. دلم می خواهد خانه به دوشی باشد که تمام دنیا را با کفش های کهنه اش گشته و آخرسر بر روی یک تپه از زمین پهناور خدا بنشیند تا موهایش با صدای باد٬ لابه لای گندم های سبز شانزده فروردین برقصند.
شانزده فروردین ۹۴
