چنان آسوده ساعت‌ها به پنجره اتاقم زل می‌زنم که انگار هزار سال وقت دارم برای زیستن. اصلاً آدم بساز و اهل مدارا که می‌داند ته دنیا سوراخ است آخرش همه‌مان راهی زباله‌دان اعظم می‌شویم و در قطعات فشرده در ساختمان دنیای بعدی به کار خواهیم رفت ۱۰۰۰ سال می‌خواهد چه کار؟ همین امشبم زیادش است. پشت پنجره اتاقم هم دیوار است.
