صندلی بازی بخشی جدا ناپذیر از جشن تولد بود. می شد بی خیال گاز زدن سیب آویزان از نخ یا کلاه بازی شد و از مراسم حذفش کرد، اما نادیده گرفتن صندلی بازی غیر ممکن بود. مادر و پدر میزبان، صندلی ها را می چیدند وسط خانه و یکی مسئول پلی کردن موزیک می شد. هیجان چنگ می زد به دنده های بچه ها و قلبشان را به لرزه در می آورد. 7 بچه و 6 صندلی. 6 بچه و 5 صندلی. 5 بچه و 4 صندلی. بچه ها با شنیدن صدای موزیک می دویدند دور صندلی ها. بعضی ها صندلی را رها نمی کردند، جوری آهسته از کنارش رد می شدند که به محض قطع شدن صدای آهنگ، زانوها را خم کنند و ته نشین صندلی شوند و خوشبختی را به چنگ آورند. بچه ها می چرخیدند، بچه ها می جنگیدند، بچه ها یکدیگر را هول می دادند، بچه ها می نشستند، بچه ها پیروز می شدند و همیشه یک نفر بود که صندلی ای گیرش نمی آمد. زانوهایش بی خودی خم می شد و نشیمن گاهش به هیچ جا نمی چسبید. بین زمین و آسمان می ماند و بالاخره تسلیم جاذبه می شد. پایین می آمد، شکست می خورد.
همیشه یک صندلی کم بود. همیشه یک نفر بود که باید شکست را می پذیرفت. بچه ها می دانستند که برای برنده شدن باید بجنگند. باید با چنگ و دندان از صندلی خالی شان حفاظت می کردند. باید جوری نشیمن گاهشان را می چسباندند به آن صندلی های لعنتی، که هیچکس نتواند بلندشان کند.
همیشه یک صندلی کم بود و بچه ها می دانستند که موفقیت، به اندازه همه در دنیا وجود ندارد. شادی به اندازه همه در دنیا وجود ندارد. عشق به اندازه همه در دنیا وجود ندارد. پول به اندازه همه در دنیا وجود ندارد. غذای خوب به اندازه همه در دنیا وجود ندارد. هوای خوب به اندازه همه در دنیا وجود ندارد. سقف و سر پناه به اندازه همه در دنیا وجود ندارد. خوشی به اندازه همه در دنیا وجود ندارد و همه نمی توانند برنده باشند. صندلی بازی به بچه ها می گفت همیشه کسی هست که روی زمین بیافتد. همیشه کسی هست که زانوهایش بی خودی خم شود و تنش به هیچ جا نچسبد. همیشه کسی هست که باید شکست بخورد تا بقیه برنده باشند. صندلی بازی به بچه ها می گفت، خوشبختی به اندازه همه در دنیا وجود ندارد.
