پارسال دست چپم خیلی درد میکرد ( یک زمانی کلا با قسمت چپ بدنم مشکل داشتم ) دوستم رها گفت :"شاید چون بهش کم محلی میکنی و فحش بارش میکنی اونم سر ناسازگاری برداشته ." اولش یک لبخند ساده بود و توی دلم گفتم:" بیخیال!" بعد کجکی نگاه دستم کردم و گفتم" دست چپ خر من !" چند روز بعد که درد امانم را بریده بود با خودم گفتم بیا و امتحان کن یکم باهاش به از این باش٬ شاید باهات راه اومد.
از آن روز قاشق را دست چپ گرفتم، موبایل را دست چپ گرفتم، برای گرفتن هر چیزی از دست چپ استفاده کردم، شب ها روی دست چپ خوابیدم، موهایم را با دست چپ شانه کردم، حتی گاهی با دست چپ نوشتم، کتاب هارا با چپ ورق زدم، مدادرنگی هارا با دست چپ تراشیدم، موقع صدا کردن کسی از پشت سر دست چپم را روی شانه اش گذاشتم، زندگی ام را با دست چپ ادامه دادم. گاهی نوازشش کردم و ساعتم را جای راست روی چپ بستم، دستبندم را روی دست چپ بستم، گذاشتم احساس مهم بودن داشته باشد. احساس اینکه مفید است، وجودش برای یک راست دست ضروریست. کم کم دردش بهتر شد، کم کم مچ بند قهوه ای زمخت از رویش کنار رفت، کم کم رنگ و رویش باز شد و انگار شده بود خوشبخت ترین دست چپ دنیا . ارام گرفته بود و قوی شده بود. دیگر موقع بلند کردن قوری نمیلرزید، خودش به تنهایی و بدون راست جان بلندش میکرد ، موقع پیچاندن فرمان قفل نمیشد و از درد سر نمیشد، موقع خواب از درد من را به خود نمیپیچاند. حالا فقط زنده نبود برای اینکه دیگران به حال من تاسف نخورند که دخترک یک دست بیشتر ندارد، حالا زندگی هم میکرد.
میدانید ما همیشه فکر میکنیم دردهایمان از کارهای زیاد است. از اینکه زیاد بلند میکنیم و زیاد میشوریم و زیاد میسابیم. زیاد تایپ میکنیم و یا زیادی خم میشویم. اما من فکر میکنم گاهی بی توجهی و فعالیت نکردن و از یاد بردن دست و پا و چشممان ان هارا افسرده میکند، دلشان میگیرد و لجشان هم در می اید ! آ ن وقت برای عرض اندامشان هزینه زیادی از ما میگیرند. شاید از این دست حرف ها در زندگیمان زیاد باشد. تا نظر شما چه باشد!
